Hoxton , 2008 , τις περισσότερες μέρες : πλήθος που συρρέει απλά για το εναρκτήριο λάκτισμα της μπαρότσαρκας , γιατί όπως λέει και η “athens voice” “όλοι περνάνε μια βόλτα από το Hoxton” . Μέσος όρος για την προσέγγιση της τουαλέτας 10 λεπτά και πιθανότητα εύρεσης χώρου(όρθιος φυσικά) απειροελάχιστη(τις ώρες αιχμής) . Καπνίλα σε βαθμό αηδίας . Κόσμος ανάμεικτος , 30+ κουλτουριάρηδες , τύποι με γραβατούλες κατάλληλες για κωλόχαρτο και milf που λαχταράνε συμπεριφορά ακριβώς αντίθετη με αυτή που επιδεικνύουν οι gay φίλοι τους . Δε γαμιέται .
Εξάρχεια , χειμώνας 2007 – άνοιξη 2008 : κόσμος αρκετός , βλέμματα που δηλώνουν ξεκάθαρα μια ειλικρινή αγωνιστικότητα , το ψιλικατζίδικο στη Θεμιστοκλέους με την ευγενική «γιαγιά» . Μο Better για μετά τις 2 με μουσική που όμοια της δύσκολα βρίσκεις σε άλλο μαγαζί και κόσμο που μπαίνει στο μαγαζί ακόμα και στις 6 το πρωί , όχι για να «περάσει» αλλά για να «βιώσει» . Η γωνιά του Οδυσσέα , στην Μπενάκη , προσελκύει άτομα που δεν κολλάνε στο δήθεν , που θα κάτσουν «κι ας φαίνεται σαν παρακμιακό καφενείο» . Αποτέλεσμα : αμέτρητα , υπέροχα βράδια οινοποσίας και εύθυμης παρέας με ένα από τα πιο φθηνά χύμα κρασιά σε μαγαζί στην Αθήνα αλλά και με καλούς μεζέδες . Και φυσικά ο Οδυσσέας θα είναι πάντα εκεί με το σατανικό γέλιο του αλκοολικού να ρωτήσει «Όλα καλά;».
Στην Πλατεία πριν λίγες μέρες με ρώτησε ένας τύπος «Φίλε μήπως παίζει κάνα φάρμακο;» . Προφανώς το «φάρμακο» αποτελεί κωδική ονομασία για κάποιο είδος ναρκωτικού . Δυστυχώς γι’αυτόν δεν είμαι βαποράκι , ούτε καν χρήστης ουσιών . Μια άλλη μέρα κάποιος με ρώτησε αν θέλω την «πραμάτεια» του . Αρνήθηκα . Την ίδια μέρα 6 τύποι προσπαθούσαν να «κατεβάσουν» την ηλεκτρονική πινακίδα του Δήμου που βρίσκεται στην πλατεία και η οποία αναγράφει αστεία οικολογικά μηνύματα . Δυστυχώς ήταν καλά βιδωμένη . Ματάδες σκάνε στην Μεσολογγίου όποτε γουστάρουν για να κάνουν εξακρίβωση στον καθένα , γιατί καθένας στα Εξάρχεια είναι ύποπτος. Συλλαμβάνουν υπαλλήλους σε μαγαζιά(!) με παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης για μικροπαραβάσεις των καταστημάτων. Και μετά κλαίγονται όταν γίνεται «πέσιμο» . Όλα αυτά αθροιζόμενα προκαλούν μια υστερία του τρόμου στο κοπάδι και διαιωνίζει το στερεότυπο περί αλητών στα Εξάρχεια κτλ . Όμως τα Εξάρχεια είναι απλά μια γειτονιά , από τις λίγες που έχουν μείνει στην Αθήνα , μια γειτονιά με ανθρώπους ελεύθερους . Μια γειτονιά με μικρή εγκληματικότητα, όπου οι κλοπές είναι ελάχιστες και το βράδυ μπορείς να περπατήσεις άφοβα. Δεν υπάρχουν μεγάλα πολυκαταστήματα, στα Εξάρχεια ευημερούν ακόμη τα μικρομάγαζα που σου προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες που ευκολύνουν τη ζωή σου, επισκευές, επιδιορθώσεις, ψώνια αργά το βράδυ, λαϊκή αγορά, χασάπικα και μανάβικα, βιβλιοπωλεία, ψιλικατζίδικα, μικρά καφενεία για όλες τις ηλικίες, δώρα. Δεν υπάρχουν μεγάλα club, σκυλάδικα κι εστιατόρια, αλλά μικρά μπαράκια και καφενεία για όλες τις φυλές, μικρά εστιατόρια και μαγειρεία για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες.
Η κουλτούρα του κόσμου στο Γκάζι είναι διαμετρικά αντίθετη με την κουλτούρα του κόσμου στα Εξάρχεια . Επιφανειακά είναι προφανές . Κυριλλέδες με ακριβά αυτοκίνητα , 35άρες στην τρίχα που το παίζουν γκομενάρες , τυπάκια που ακροβατούν ανάμεσα στο emo στιλ και την αηδία, πλουσιόπαιδα που αγόρασαν ένα loft γιατί είδαν ότι είναι μόδα , γενικά απολιτίκ ατμόσφαιρα . Και μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι το Γκάζι ήταν πάντα συνοικία εργατών και μεταναστών και τώρα οι τελευταίοι σιγά σιγά απομακρύνονται αφού οι ιδιοκτήτες προτιμούν να τα νοικιάσουν σε έναν επιχειρηματία . Γενικά το Γκάζι συμπυκνώνει ακριβώς ότι συνεπάγεται η έκφραση «πάμε για ένα ποτάκι» βγαλμένη από τα χείλη ενός συμβιβασμένου ιδιωτικού υπάλληλου που όλη την βδομάδα δουλεύει και απλά θέλει να βγει χαλαρά και να δει λίγο «φυσιολογικό» κόσμο. Σκατά δηλαδή . Εξαιρώ φυσικά την gay κοινότητα που έχει βρει εκεί ένα "καταφύγιο"(και καλά κάνει) , αφού τα μισά gay bar της Αθήνας είναι στο Γκάζι .
Από την άλλη , στα Εξάρχεια δεν υπάρχουν πολλά μπαρ . Τα περισσότερα μαγαζιά είναι ένας συνδυασμός καφετέριας και «μαγαζιού για άραγμα και καμία μπύρα» το βράδυ . Αυτό για κάποιους είναι μειονέκτημα αλλά από την άλλη αυτή η έλλειψη προωθεί την επικοινωνία ανάμεσα στα άτομα της παρέας . Δεν είναι τυχαίο ότι να κάνετε μια βόλτα στα στενά και στην πλατεία στα Εξάρχεια θα δείτε παρέες να αράζουν , να μιλάνε , να κάνουν «μαλακίες» κτλ. Στο Γκάζι , στην περιοχή όπου το ένα μπαρ «ξεφυτρώνει» μετά το άλλο, δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια . Εκεί πας για ένα ποτό βρε αδερφέ και ακόμα κι αν κάθεσαι στο πεζούλι , κάθεσαι εκεί και κόβεις κίνηση και έχοντας πληρώσει το ποτό από το διπλανό μαγαζί, καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα περίπτερο(!!) παρά μόνο 1-2 «χωμένα» ψιλικατζίδικα . Επίσης δεν είναι τυχαίο που σε όλο το μήκος της πλατείας στο Γκάζι ο φωτισμός είναι υπερβολικός , δεν υπάρχει καν ένας χώρος που να μη σε βλέπουν όλοι και δεν εννοώ να κάνει κάποιος σεξ ή χρήση ναρκωτικών αλλά δεν υπάρχει ίχνος ιδιωτικότητας σε αυτή τη γαμημένη «πλατεία» . Είναι σα να είσαι σε ένα reality με όλους τους προβολείς πάνω σου . Έπεται συνέχεια .
Αναρτήσεις
