"λένε πως στη χωρα που ναυάγησες ταξιδεύουν οι μάγισσες..."
Η διάθεση για γράψιμο είναι κάτι για το οποιο αξίζει να γράψει κανεις. Δεν απολογούμαι. Δηλώνω την αδυναμία να εκφραστείς μέσα σε μια κοινωνία βολέματος, μιζέριας και ματαιοδοξίας. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα, σε ρουφάει το ίδιο το σύστημα σε μια δίνη ηλιθιότητας, καριέρας, "επιλογων
μιας ζωής" και ξαφνικά κάποια στιγμή ο χρόνος σταματάει κι έχεις την ευκαιρία να σκεφτείς.
Αυτές οι ευκαιρίες είναι λίγες πλέον κι έχουν γίνει ακόμα λιγότερες όταν γνωρίζεις πως άνθρωποι πηγαίνουν στον πειραιά να αγοράσουν αφορολόγητα τσιγάρα από την ουκρανία, όταν ο κόσμος βγαίνει 1 φορα την βδομάδα γιατί δεν έχει λεφτά, όταν συνειδητοποιείς ότι ο ατομικισμός έχει γαμήσει τη συλλογική σκέψη και δράση, όταν πλέον είσαι σίγουρος ότι ζεις σε μια χούντα...
Συνήθως οι δυσκολίες βοηθάνε με έναν σατανικά περίεργο τρόπο τη δράση, την πνευματική αναγέννηση και την εξωτερίκευση του εσωτερικού. Όχι πια. Πλέον, έχει πραγματοποιηθεί αντιστροφη τις καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πρέπει να δημιουργήσεις, να σκεφτείς πιέζοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και να αφήσεις στην άκρη τι σαπίλα, την αηδία, την απογοήτευση που δρουν κατασταλτικά, κάτι σαν τα MAT τις σκέψης.
Μετά από αυτή λοιπόν την επίπονη διαδικασία, αποφάσισα μετά από χρονια να γράψω κάποιες σκέψεις. Δεν ξέρω καν αν διαβάζει κανεις πλέον το blog, αλλα λίγο με νοιάζει. Θα γράψω με κυνισμό κι ότι είναι θα φανεί.
Είμαι από τους τυχερούς. Ποτε δεν ήμουν πλούσιος αλλα ποτε δεν στερήθηκα και κάτι ουσιώδες. Διακοπές, ταξιδάκια, ξύδια, εκπαίδευση και τα ρέστα όλα σε ένα ωραίο πακέτο, ένα ωραίο χρυσό κλουβί μέσα στο οποιο έχουν μεγαλώσει οι περισσότεροι έλληνες, νέοι μικροαστοί. Σε αυτό το κλουβί συμβαίνουν διαφορες διεργασίες. Άλλοι εκμεταλλεύονται την έλλειψη προβλημάτων βιοπορισμού πηγαίνοντας ταξίδια, άλλοι πίνοντας ξύδια,άλλοι διαβάζοντας, άλλοι κατασκευάζοντας βόμβες (λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά), άλλοι κάτι ενδιάμεσο η και τίποτα. Δυστυχως ομως οι περισσοτεροι επιλεγουν να πινουν ποτακια στην παραλιακή, τη μια φορα που θα βγουν να
χαλάνε όλα τους τα λεφτά στα μπουζούκια, σε ένα ακριβό πουκάμισο,
σε μια ωραία τσάντα, στο να πάρουν ένα μεταχειρισμένο 1600 κυβικά και
μετά να κλαίγονται για τη βενζίνη, στο να είναι σκλάβοι των 400 ευρώ
αλλά και να μην κάνουν τίποτα γι' αυτό.
Από τη μια όλοι κλαίγονται για τα λεφτά, αλλά τώρα το 3ήμερο του αγ. πνεύματος (τι γελοιότητα και αυτή) τα πλοία ειναι sold out και τα διόδια έχουν πάρει φωτιά. Δεν βλέπω πορείες, διακρίνω μια σχεδόν ρηχή αντίδραση για την ΕΡΤ, μια γενικότερη μηδενιστική νωχελικότητα με μότο "τι να κάνουμε, μας έχουν γαμήσει από παντού"... Που είναι όλοι αυτοί οι εξαθλιωμένοι, πως και τι διεδικούν; Μόνο οι άνεργοι να πάνε σε μια πορεία θα γκρεμιστεί οι Αθήνα τόσοι που είναι... Το ελαφρυντικό του προβλήματος βιοπορισμού εξαντλείται στο πολιτικό ψάξιμο και στην πολιτική ζύμωση. Το δέχομαι να μου πει κάποιος "ρε φίλε εδώ δεν έχω να φάω, θα κάνω και (αριστερές) συζητησούλες;". Αλλά δεν δικαιολογείται να έχουμε 60% ανεργία στους νέους και αυτοί οι νέοι να μιζεριάζουν στο σπίτι των γονιών τους και νωχελικά να χαλάνε το δουλομισθο των 400 ευρώ (οι λιγοι που έχουν δουλειά). Μήπως τελικά παίρνουμε αυτό που μας αξίζει; Ίσως τελικά πέρα απο τον ωραίο καιρό, το μεσογειακό ταπεραμέντο, το ελληνικό φιλότιμο και την γενικότερη -μη πολιτική- ανυπακοή που μας διακατέχει (ισχύει τελικά;) μάλλον είμαστε για τον πούτσο ως λαός. Συγγνώμη κιόλας, δεν έχω διάθεση να το παίξω ανθέλληνας, ίσα ίσα που αγαπάω τον τόπο μου, αλλά δυστυχώς μάλλον είμαστε για τον πόύτσο.
Σε αυτό τον για τον πούτσο συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου. Γραφοντας μερικά κειμενα που και που και συμμετέχοντας θεωρητικά σε πολιτικες συζητησεις δεν λύνεις τίποτα. Η φάση τώρα θέλει απλά δράση, εξέγερση. Και εδώ θα γίνω πάλι κυνικός. Αν δεν βγουν στο δρόμο με αγριότητα αυτοί που πραγματικά πεινάνε δεν γίνεται τίποτα. Μήπως όμως πέρα από ελάχιστους, οι περισσότεροι έχουν - ακόμα- τις καβατζούλες τους και συντηρούνται; Μάλλον ναι, αλλά και πάλι πόσο πάτο πρέπει να πιασουμε για να αλλάξει κάτι;
Δυστυχώς, πέρα από τη γενικευμένη νωχελικότητα, στην Ελλάδα το καλοκαίρι όλα παγώνουν (οχι οτι πριν δεν ηταν παγωμενα). Για την ακρίβεια όχι όλα. Η εκάστοτε κυβέρνηση κάνει πάρτυ περνώντας στα θερινά, μπασταρδα τμήματα της βουλής στα μουλωχτά ότι θέλει, όταν οι δε αριστεροί περνάνε το καλοκαιράκι τους σε κάποιο (ελεύθερο και μη) camping, ενώ οι δε δαπιτο-mainstream λαικη μπουρζουαζια (sic) χαλαει τις αποταμιευσεις της στις Κυκλαδες, σε πισινες και σε εμετους τυπου "paradise".
Αυτές οι "εμφυλιακές" αντιθέσεις της Ελλάδας στο μόνο που βοηθάνε είναι σε έναν εκατέρωθεν χλευασμό και σνομπισμό απο τους μεν για τους μπουζουκοβιους από τους δε για τους "αναρχοάπλυτους"... Ωραία δεν θα ήταν να τα αφήναμε όλα αυτά στην άκρη με σκοπό να έχουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας... Μα τι ουτοπίες και μαλακίες γράφω. Το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο...
Αυτές οι περιπλοκότητες είναι που μας φάγανε... Όλα έχουν γίνει πολύ περίπλοκα, η αριστερα έχει 1 τρις συνιστώσες που τρώγονται για ΄ότι μαλακία υπάρχει...Λες και τις βγάζουν έξω και βλέπουν ποιος την έχει πιο μεγάλη... Και αν μιλήσεις σε όποιον είναι φανατικός μια συνιστώσας θα σου πει "δεν είναι λεπτομέρειες αυτές...(και πολλά άλλα μπλα μπλα χωρις ουσια). Αλλά , δυστυχώς, και οι αναρχικές ομάδες δεν πάνε πίσω. ΑΚ, πυρήνες από εδω, πυρήνες απο εκει...Λες και οι αναρχικοι στην Ελλαδα ειναι 1000000 και υπάρχει αυτή η πολυτελεια της διασπασης. Έχετε αναλογιστεί απανταχού ελιτιστές αριστεροί, αναρχικοί πόση δύναμη θα είχαμε αν ήμασταν ενωμένοι; Ναι, ναι το ξέρω δεν είναι τόσο απλό, αλλά εσείς είστε ο καθένας από εσάς κομμάτι της θεσμικής ασυμβατότητας μεταξύ σας... Στο τέλος της μέρας, άλλωστε τι εχει σημασία; Η επανάσταση η ίδια ή η συζήτηση για την επανάσταση;
Γαμιέστε όλοι ασύστολα, γαμιόμαστε. Και να πω ότι κάνατε και πολύ σεξ πάει στο διάλο. Τίποτα δεν κάνετε. Είστε, είμαστε όλοι για τον πούτσο. Ντροπή. Καληνύχτα και στα τσακίδια.
Αναρτήσεις
