||| ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ |||


ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ : στο αριστερό μέρος υπάρχουν αρχειοθετημένα σε θεματικές ενότητες τα παλιότερα κείμενα(με χρονολογική σειρά).Επίσης οι προσθήκες,οι εμπνεύσεις και τα καινούργια κείμενα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας άναρχης,παντελώς αποσπασματικής και άτακτης δημιουργικής διαδικασίας. Όλα αυτά συνεπάγονται την,χρονικά ασύμβατη με κάθε λογικό προσδιορισμό,δημοσίευση καινούργιων κειμένων σε ότι έχει να κάνει με το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον.Αυτά.




Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Κάτω τα χέρια απο τα blogs και το internet , γελοίοι...

Άλλο ένα νομοθετικό πλαίσιο ετοιμάζεται με πρόσχημα όπως πάντα την προστασία των πολιτών.

Αυτή τη φορά στο στόχαστρο τα blogs και η δικτυακή τους κοινότητα.

Αλήθεια για ποιους πολίτες κόπτεστε τόσο πολύ ώστε να τους προστατέψετε από αυτά τα κακόβουλα blogs;

Μήπως αυτοί οι πολίτες, είναι διάφοροι αλήτες ρουφιανοι «δημοσιογράφοι», σιχαμεροί «πολιτικοί» και επιχειρηματίες που θησαυρίζουν πάνω στις πλάτες των εργαζομένων;

Σύμφωνα με αυτό το νομοθετικό πλαίσιο :

· Πρώτον, οι διαχειριστές των blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα τον κατά νόμο υπεύθυνο του blog.

· Δεύτερον, το νομοσχέδιο επιφυλάσσει στα αδικήματα που τελούνται μέσω των blogs προβλέψεις ανάλογες με αυτές του νόμου περί Τύπου.

· Τρίτον, διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης.

· Τέταρτον, το ΕΣΡ αποκτά δικαίωμα παρέμβασης σε περίπτωση που οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ή το audio και video υλικό που αναρτάται σε κάποιο blog δημιουργούν ζητήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.


Πηγή : athens.indymedia.org

2 σχόλια:

astrodomime είπε...

Μπορούμε να προστατέψουμε τα προσωπικά μας δεδομένα χωρίς να θυσιάσουμε την ελευθερία λόγου καί έκφρασης στο Διαδίκτυο;




Ανεβάζοντας τη ζωή μας ως υπερθέαμα σε blogs, στο Myspace, στο You Tube ή στο Facebook, εκτός από την απόλαυση της απεριόριστης ( μέχρι στιγμής) ελευθερίας έκφρασης και συναναστροφής στις ψηφιακές μας παρέες, αναλαμβάνουμε συχνά, χωρίς να το συνειδητοποιούμε πλήρως και ένα σημαντικό ρίσκο: να περιορίσουμε την ίδια την ελευθερία μας. Αντιφατικό; Το «αποτύπωμα» μας στο google είναι ανεξίτηλο. Οι εξομολογήσεις προσωπικού χαρακτήρα στα blogs, οι καταναλωτικές προτιμήσεις μας, οι ιδέες που ανταλλάξαμε, οι διαδρομές στα sites, οι φωτογραφίες και τα video που ανεβάσαμε, κάθε περιστροφή μας στο δικτυακό σύμπαν, μένουν εκεί διαθέσιμες για ανάσυρση από εταιρίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης των στοιχείων μας, αλλά και από φίλους, γείτονες, συναδέλφους, συνεργάτες ή και αντιπάλους, για κάθε θεμιτή ή αθέμιτη χρήση. Οι προσωπικές πληροφορίες, που έμεις οικειοθελώς ανεβάζουμε στο Internet, εκείνες που οι γνωστοί μας δημοσιεύουν για μας (χωρίς τη συγκατάθεση μας), μας θέτουν ξανά το δίλημμα- πώς να σταθμίσουμε δύο σημαντικές και ορισμένες φορές συγκρουόμενες αξίες, την προάσπιση της πολύτιμης ιδιωτικότητας μας και την ελευθερία του λόγου; Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον Μεγάλο Αδελφό. Συνήθως στρέφουμε την προσοχή μας στο απρόσωπο κράτος και ξεχνάμε την επινοητικότητα και τις γλαφυρές ή φλύαρες αφηγήσεις των προσωπικών μας «φίλων», που μπορεί να εκθέτουν ευαίσθητα θέματα μας στο Facebook και στα προσωπικά τους blogs, καθιστώντας τα προσβάσιμα σε απροσδιόριστο αριθμό χρηστών του διαδικτύου. Οι χρήστες των social media δίνουν την εντύπωση οτι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων καθώς πρώτοι οι ίδιοι τα εκθέτουν σε δημόσια θέα. Πρόσφατες έρευνες που έγιναν σε μαθητές και φοιτητές χρήστες του Facebook στις ΗΠΑ, έδειξαν οτι το 90% ποτέ δεν διαβάζει τους όρους του Facebook για της προστασία της ιδιωτικότητας (privacy policy) ενώ το 60% δήλωσε οτι δεν ανησυχεί πολύ για το θέμα αυτό. Ωστόσο μια τέτοια αποτίμηση της κουλτούρας, την νοοτροπίας και των αξιών τους, μάλλον είναι βιαστική και απλοική. Φαίνεται να έχουν μια διαφορετική αίσθηση της ιδιωτικότητας τους και την υπερασπίζονται με πάθος. Είναι θέμα βαθμού έκθσης και πρόβασης σε πληροφορίες που είναι ήδη διαθέσιμες. Μοιράζονται πλήθος πληροφοριών στα ιντερνετικά forums που συμμετέχουν αρκεί να έχουν τη δυνατότητα του σχετικού ελέγχου της διασποράς τους. Είναι ευθύνη των δημιουργών, των επιχειρηματιών, των κοινοτήτων και των χρηστών του διαδικτύου να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αρχών και κανόνων δεοντολογίας, κοινά αποδεκτών που να βοηθούν στην εξισορρόπηση των αναπόφευκτων εντάσεων ανάμεσα στην ελευθερία του λόγου και την προστασία των προσωπικών δεδομένων, που συχνά συνεπάγεται την ενδυνάμωση των μηχανισμών ελέγχου.

Τόσο η ελευθερία του λόγου όσο και η υπεράσπιση της ιδιωτικότητας μας (και με το νέο της αναθεωρημένο περιεχόμενο της γενιάς του googling) είναι προυποθέσεις για την ελεύθερη ανάπτυξη των ανθρώπων σε συνθήκες δημοκρατίας. Ας συνεχίσουμε να αναζητούμε το μέτρο της προστασίας της ελευθερίας και της προστασίας της ιδιωτικότητας σε μια εποχή που όλα είναι σε συνεχή έκθεση και σχολιασμό, ακυρώνοντας το δίλημμα που προβάλλεται όλο και περισσότερο, ζητώντας μας να διαλέξουμε ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια. Επιλέγουμε και τα δύο.



Πηγές: 1.Daniel J. Solove, The Future of Reputation. Gossip, Rumor, and Privacy on the Internet. Yale University Press, 2007 /2. Whitfield Diffie and Susan Landau, Privacy on the Line. The Politics of Wiretapping and Encryption. The MIT Press, 2007 / 3. Josh McHugh, The Data Wars, WIRED, 16-01-2008



Δημοσίευση: Σάββατο, 9 Φεβρουαρίου 2008 1:25 πμ
Μπέττυ Τσακαρέστου,http://www.vimaideon.gr/Blog.aspx?sn=BLOGS&bp=http://vimaideon.gr/Blogs/editor/archive/2008/02/09/21.aspx

astrodomime είπε...

kai h allh apopsh:
Ζωζέτα Μηλιοπούλου | 13/2/2008 10:24 μμ
Η ιδιωτικότητα υπάρχει ως έννοια από τότε που υπάρχει ως έννοια ο δημόσιος χώρος. Σε μια μικρή κοινωνία, σε ένα χωριό με λίγους κατοίκους ακόμα και σήμερα η ιδιωτικότητα είναι ανέκδοτο.

Η ιδιωτικότητα υπάρχει σαν ανάγκη επειδή οι αλληλεπιδράσεις μας με άτομα και οργανισμούς είναι περισσότερες από ό,τι κάθε άλλη φορά στην ιστορία.
Το όφελος και συνάμα το αντίτιμό της είναι η απομόνωση. Στην πράξη δεν γίνεται να διαλέγουμε απόλυτα πού θα φαινόμαστε και πού όχι, πού θα ανοιγόμαστε και πού όχι. Λάθος επιλογές υπάρχουν και στο φυσικό κόσμο, όχι μόνο στον εικονικό.

Η αήθης χρήση των προσωπικών μας δεδομένων όμως δεν είναι μόνο όχληση. Μπορεί να είναι καταστροφική. Όχι γιατί μας βλέπουν οι προϊστάμενοι ή οι θείοι και οι ανηψιοί αλλά γιατί όσοι μας βλέπουν ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μας ξέρουν. Αυτό είναι το χειρότερο και δεν ισχύει μόνο για γνωστούς. Ισχύει και για την πολιτική και για την επιχειρηματική εξουσία.

Νομίζουν ότι μας ξέρουν, διότι από 5 χαρακτηριστικά που βλέπουν, αντλούν 50 συμπεράσματα δια της στερεοτυπίας και της στατιστικής. Δεν μας μαθαίνουν ως πρόσωπα αλλά ως "εγγραφές" ή "προφίλ". Αυτό δεν θα συνέβαινε ανάμεσα στους κατοίκους ενός χωριού. Εκεί ή ξέρεις τον άλλο ή δεν τον ξέρεις. Εδώ τον ανακαλύπτεις ως ένα αδιάφορο σύνολο στατιστικών δεδομένων, ως υποψήφιο πελάτη, ως υποψήφιο ένοχο ή ως μια αφορμή για πλάκα ή για κουβέντα. Ως προδιαγραφή αλλά όχι ως πρόσωπο. Στην πράξη, δεν τον μαθαίνεις ποτέ. Κι όμως, μπορείς να τον στιγματίσεις...

Συγγενικό μου πρόσωπο γέννησε ένα νεκρό παιδάκι. Βδομάδες αργότερα δεχόταν κλήσεις για τηλεφωνική προώθηση ειδών παιδικής προικός, ασφαλιστικών προγραμμάτων, παιδικών σταθμών... Ήταν προφανές ότι τα προσωπικά δεδομένα της διέρρευσαν. Όχι όμως το ευαίσθητο δεδομένο της απώλειας ζωής του μωρού! Χρειάστηκαν γερά νεύρα... Πάνω που η παρ' ολίγον μητέρα συνήλθε, τη μέρα που το παιδάκι της θα έκλεινε ένα χρόνο, έλαβε ένα μεγάλο πακέτο με κρέμες μωρού, μια πλαστική τούρτα και ευχές για χαρούμενα γενέθλια, από εταιρία που προωθούσε τα προϊόντα της. Νομίζω το παράδειγμα δεν χρειάζεται άλλη επεξήγηση και ενώ όλοι ξέρουμε τι θα έπρεπε να κάνει, εγώ δεν μπορώ να την κατηγορήσω που δεν έτρεξε στα δικαστήρια να αποζημιωθεί οικονομικά για μια ζημιά που μόνο οικονομική δεν ήταν.

Δεν είχε μπει καν σε blogg. Δεν ήταν καν μέλος του Facebook. Δεν μπορούσε καν να πει ότι έκανε πλάκα. Δεν μπορεί ποτέ να κάνει Unsubscribe από τις βάσεις δεδομένων όλων εκείνων που την περιμένουν ακόμα ως πελάτη. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου 'εικονικό' αυτό που της συνέβη. Κι όμως στον εικονικό κόσμο σίγουρα υπάρχουν τέτοια παραδείγματα.

Τι λύση υπάρχει, λοιπόν;
1. Κλείστε τα παράθυρα και καθίστε σπίτι. Θα χάσετε κάτι από τον κόσμο κι ο κόσμος θα χάσει κάτι από εσάς.
2. Γεμίστε τον κόσμο με τα προσωπικά σας δεδομένα. Αφήστε τα ίχνη σας παντού. Χαμογελάστε στις κάμερες, δώστε το όνομά σας για 10 στιλό, 150 περιποιήσεις προσώπου, 40 bloggs και 200 newsletters εταιριών. Θα τους μπλέξετε περισσότερο, ιδίως αν διαλέγετε ανομοιογενείς προσφορές. Κι αν όλοι τους μπλέξουν περισσότερο τότε θα κυκλοφορούμε ανώνυμα όχι επειδή δεν θα αφήνουμε ίχνη αλλά επειδή κανένα μηχάνημα δεν θα μπορεί να τα επεξεργαστεί χωρίς δυσανάλογο κόστος. Κι αν πια οι επεξεργαστές γίνουν τόσο πιο γρήγοροι, τότε θα βρούμε άλλη λύση! Σκεφθείτε κάποιον που περπατά μόνος του ένα πρωινό στη Νέα Υόρκη. Με τις ώρες, στις ώρες αιχμής. Ποιος θα έχει την υπομονή να τον ακολουθήσει απλώς για να του πουλήσει κάτι; απλώς γιατί του φάνηκε ύποπτος; απλώς γιατί νομίζει ότι ταιριάζει στο προφίλ του; Έχει ρίσκο αλλά αξίζει...!