||| ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ |||


ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ : στο αριστερό μέρος υπάρχουν αρχειοθετημένα σε θεματικές ενότητες τα παλιότερα κείμενα(με χρονολογική σειρά).Επίσης οι προσθήκες,οι εμπνεύσεις και τα καινούργια κείμενα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας άναρχης,παντελώς αποσπασματικής και άτακτης δημιουργικής διαδικασίας. Όλα αυτά συνεπάγονται την,χρονικά ασύμβατη με κάθε λογικό προσδιορισμό,δημοσίευση καινούργιων κειμένων σε ότι έχει να κάνει με το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον.Αυτά.




Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Σκέψεις για τα πάντα και το τίποτα


Λοιπόν . Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω να γράφω κείμενο χωρίς κάποιο αρχικό πλάνο στο μυαλό μου . Δεν ξέρω για ποιο θέμα θέλω να γράψω, δεν ξέρω γιατί θέλω να γράψω και το κυριότερο δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω τις προσεχείς στιγμές. Το ότι δεν έχω βρει ακόμα το θέμα , αυτό κάθε αυτό αποτελεί ένα θέμα το οποίο όμως δεν με καλύπτει.

Για να μην αναλώνομαι , σήμερα θα σας πω για την Ζωή , γενικά ρε παιδάκι μου , μα για ποιο λόγο έχεις πάρει αυτή την γκριμάτσα της απορίας και της σκέψης «μα καλά , που το πάει ο μαλάκας;» ;(ναι σε εσένα που διαβάζεις απευθύνομαι) . Ζητώ συγγνώμη που το παρακάτω κείμενο θα είναι σε α’ ενικό πρόσωπο , αρκετά επιθετικό και με μεγάλη δόση ισχυρογνωμοσύνης , πράγμα σπάνιο για τον πολυσυλλεκτικό και αντισυμβατικό χαρακτήρα του ιστολογίου. Επίσης ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για τυχόν δυσκολίες στην κατανόηση των παρακάτω ή λανθασμένης ερμηνεία τους.

Έπειτα από έναν άγνωστο αριθμό χρόνων ζωής που έχω σπαταλήσει πάνω σε αυτό τον πλανήτη(ο αριθμός των χρόνων παραλείπεται για λόγους εθνικής ασφάλειας) έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα , από την δική μου οπτική γωνία .


Θα ξεκινήσω από τα βασικά λοιπόν , λένε ότι είναι μάταιο κάποιος να στενοχωριέται για θέματα που είναι ασήμαντα μπροστά στο τι γίνεται γενικά στην ανθρωπότητα.Και μπορεί όλοι να λέμε , «σκέψου ότι άλλοι πεθαίνουν από την πείνα» ή «μα δεν έχει κανέναν στον κόσμο,έχεις και παράπονο» για να απαλύνουμε τον πόνο μας από μια στενοχώρια αλλά μετά από λίγο αρχίζουμε πάλι την γκρίνια , τα δάκρυα και τις γνωστές μαλακίες . Οπότε αυτό («ότι είναι μάταιο κάποιος να στενοχωριέται για θέματα που είναι ασήμαντα μπροστά στο τι γίνεται γενικά στην ανθρωπότητα») είναι η μεγαλύτερη μαλακία που διαδίδεται από γενιά σε γενιά . Απλά δεν λαμβάνουμε υπόψη τι γίνεται αλλού γιατί ασχολούμαστε με τον εαυτό μας,την πάρτη μας.


«Η οικογένεια είναι κάτι ιερό, πρέπει να είναι δεμένη» κτλ κτλ
Γενικά έχω μια πληθώρα εμπειριών από πολλές οικογένειες αλλά και από εμπλεκόμενα σόγια(
sic,εδώ γελάω, μια που το έφερε το λογοπαίγνιο κάνε μια αναζήτηση στο google για την μεταλλαγμένη σόγια που πλασάρει η Monsanto) όπως οι περισσότεροι από εμάς. Η εμπειρία μου έδειξε ότι η λέξη οικογένεια (πέραν του στενού πυρήνα γονείς-παιδιά) στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι μια μίξη πολλών αρνητικών παραγόντων : συνάξεις σε γιορτές και γενέθλια «πωπω πως μεγάλωσες αγόρι μου» , « που πέρασε ο γιος σου» , είναι σαν αυτό που λέμε στα αγγλικά keep up with the blabla(το επίθετο της οικογένειας) , θάψιμο πισώπλατα, κληρονομικά στη μέση , άσε που δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα ερωτικό με κάποιον συγγενή 2ου βαθμού (δεν λέω παιδιά,γιατί εκεί υπάρχουν ιατρικά ζητήματα). Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει στήριξη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας σε γεγονότα που χρειάζεται και κάποια άλλα θετικά αλλά δεν έτσι όπως θέλει να την πλασάρει η εκκλησία και όπως πιστεύουν πολλοί μικροαστοί.


Picasso_Demoiselles

Λένε επίσης ότι στη ζωή τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Ναι αλλά ούτε η φτώχεια την φέρνει , έτσι δεν είναι; Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία ούτε την δυστυχία , όπως και η φτώχεια δεν φέρνει την ευτυχία ή την δυστυχία. Απλά αυτή είναι μια φράση που επινόησαν οι άνθρωποι για να συμβιβάζονται με τις ανισότητες. «Μια ελίτσα στο τραπέζι,ψωμάκι και φέτα»… Γιατί ρε μαλάκα να συμβιβάζεσαι με αυτά και ο άλλοι να μην ξέρουν τι έχουν . Αλλά έτσι είναι το κοπάδι,η μάζα. Πάντα ήταν έτσι και έτσι θα είναι πάντα.

Η ζωή επίσης είναι άμεσα συνυφασμένη με τον Θεό , την Θρησκεία και τους τηλε-παπάδες . Α, ρε παιδιά μην το ξεχάσω, ας σκοτώσει κάποιος τον μαλάκα τον Άνθιμο[παίζει να με βάλουν και στην φυλακή για παρακίνηση δολοφονίας!], είναι εμετικός ο τύπος . Όπως εμετικό είναι ότι έχει να κάνει με συγκεκριμένα μοναστήρια ανά την Ελλάδα και ειδικά στο Αγ. Όρος.Λοιπόν πιστεύω ότι είναι σεβαστό να πιστεύει κάποιος όπου γουστάρει αρκεί υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές.Αυτό το πράγμα στην Ελλάδα με την ορθοδοξία έχει παραγίνει.Πρέπει να γίνει άμεσα διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας και να αρθούν όλα τα εγκληματικά προνόμια της Εκκλησίας της Ελλάδος . Όπως επίσης να μην κάνουν ότι γουστάρουν οι ηγούμενοι στο Αγ. Όρος. Μόνο από την απαλλαγή των τελών ταξινόμησης των αυτοκινήτων στο Αγ. Όρος το κράτος χάνει το χρόνο 1 εκατομμύριο ευρώ.Για να ξέρουμε για τι μεγέθη μιλάμε..Τέλος πάντων.

Αυτά για την ώρα .Θα επανέλθω σύντομα με ένα θέμα που έχει να κάνει με την τέχνη.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το αρθράκι τελικά ήρθε μετά από τόσο τραβηγμένες στιγμές απουσίας.
Με αιφνιδίασε νυχτιάτικα, το ομολογώ.
Μα καθησύχασα τον εαυτό μου με μια απλή σκέψη, μεθυστικά αληθινή:

Εκείνος που τον παρακίνησε να γράψει ήταν ένας σάτυρος και τίποτα άλλο, το όνομα του... Μπαμπατζίμ...




Εις υγείαν των οινοπνευμάτων, και των πνευμάτων και της αναδρομής,

θαπμάάμπαθ

Ανώνυμος είπε...

Εντελώς οτιναναι κείμενο, ανάξιο οποιασδήποτε συζήτησης.
Απλά ένα σχόλιο σχετικά με την εικόνα που έχεις βάλει στη μέση.
Ο Πάμπλο Ρουίθ (το επίθετο της μάνας του ήταν Πικασο) είχε απέχθεια στις γυναίκες. Αν και αρκετά "άτακτος", είχε σχέσεις με 2 και 3 παράλληλα, γιατί τις θεωρούσε μόνο σαν αντικείμενο ηδονής και για να τις εκδικηθεί. Ο λόγος ήταν η Ζερμαίν, η οποία "έπαιζε" με το φίλο του Κάρλες. Αυτός τρελά ερωτευμένος μαζί της και εθισμένος στα ναρκωτικά , το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν αυτή. Το ότι αυτό συνέβαινε 100 χρόνια πριν , δε σημαίνει ότι τότε δεν ήταν όλες πουτάνες, όπως και σήμερα. Αυτή λοιπόν φρόντιζε να του συντηρεί τον έρωτα, χωρίς όμως ποτέ να κάνει το κάτι παραπάνω, αλλα και να του ξεκαθαρίζει τη θέση της. Όσους γκόμενους κ αν άλλαζε , του συντηρούσε την ελπίδα και το πάθος, βυθίζοντας τον ακόμα περισσότερο στη κατάθλιψη και τα ναρκωτικά. Φτωχός όσο ποτέ , κάποια στιγμή αποφασίζει να φύγει από την Ισπανία και να πάει να τη βρει στο Παρίσι για να τη παντρευτεί. Αυτή αρνείται, αλλα εξακολουθεί να του κουνιέται και να του κραταει το πάθος ζωντανο. Ε δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος, τη πυροβόλησε και μετά αυτοκτόνησε. Η πουτάνα τη γλίτωσε(στη κατάσταση που ήταν ο Κάρλες δε μπορούσε να σημαδέψει καλα...), αυτός όμως τίναξε τα μυαλά του στον αέρα.
Μετά από αυτό , ο Πάμπλο το μονο που ήθελε από τις γυναίκες ήταν να τις πηδάει (και τα κατάφερνε μια χαρά) και να μην ερωτεύεται καμμία αλλα να παίζει με όλες νιώθοντας έτσι ότι παίρνει εκδίκηση για το θάνατο του φίλου του.

Columbia

E l i t i s είπε...

@ Αμπάθιος : σωστός,λακωνικός και ποιητικός .

@ Columbia : χαλάρωσε, μη μας σκοτώσεις κιόλας ;-) . Ενδιαφέρον σχόλιο για τον πίνακα .