||| ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ |||


ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ : στο αριστερό μέρος υπάρχουν αρχειοθετημένα σε θεματικές ενότητες τα παλιότερα κείμενα(με χρονολογική σειρά).Επίσης οι προσθήκες,οι εμπνεύσεις και τα καινούργια κείμενα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας άναρχης,παντελώς αποσπασματικής και άτακτης δημιουργικής διαδικασίας. Όλα αυτά συνεπάγονται την,χρονικά ασύμβατη με κάθε λογικό προσδιορισμό,δημοσίευση καινούργιων κειμένων σε ότι έχει να κάνει με το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον.Αυτά.




Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Πεπερασμένες στιγμές και Σχετικότητα του Χρόνου

Μια συζήτηση πολύ πρόσφατα με ενέπνευσε να γράψω το παρακάτω κείμενο. Ήταν μια συζήτηση χωρίς αρχή , μέση και τέλος. Χωρίς πρόλογο,κατακλείδες και πίπες . Αφορούσε τον επαναπροσδιορισμό εννοιών άμεσα συνυφασμένων με την ύπαρξη και την σχετικότητα του χρόνου.





Καθημερινά πας στην δουλειά , την σχολή , το σχολείο . Μετά πας για αγγλικά , γαλλικά , ισπανικά , κορεάτικα , χορό , τένις , μπάσκετ, 5χ5 ,γλυπτική , ιππασία , να ξύσεις τα αρχίδια σου , να πιεις καφέ , ποτό, ποτά, να ξενυχτήσεις , να μεθύσεις , να γαμήσεις κτλ . Έχουν νόημα όλα αυτά ;

Όπως επίσης έχει νόημα να αναρωτιέσαι την σημασία του αν έχει νόημα να αναρωτιέσαι ; Για το τελευταίο είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι.

Αυτό για το οποίο η συνείδηση μου τελευταία όλο και πιο συστηματικά με πιέζει να χωνέψω είναι ότι την ζωή πρέπει να την αρπάξεις και να την στύψεις.Μόνο έτσι θα κατοχυρώσεις κάθε σταγόνα που μπορεί να σου προσφέρει. Όπως κατάφερε να κάνει και ο Joe Henry στο κομμάτι Sold. Με έναν επιτηδευμένο βήχα στο 4ο δευτερόλεπτο κατάφερε με μια στιγμή να δημιουργήσει ένα μεγαλείο . Μια εικόνα με άφθονο ουίσκι, τζάκι αναμμένο και καλή παρέα .





Δυστυχώς (ή ευτυχώς , όλα είναι σχετικά) , οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την ζωή και γενικά την καθημερινότητα σαν κάτι περιοδικό , σαν κάτι που θα συμβεί πολλές φορές στην ζωή τους(sic). Φέρονται μίζερα και μικροαστικά, συντηρητικά και δίχως νόημα μέσα στην κλεισούρα των τεσσάρων τοίχων και της γενικότερης μικρότητας . Για αυτούς , η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υποχρέωση , μια καταναγκαστική εργασία , με την θλιβερή σημασία ότι δεν το αντιλαμβάνονται . Και δεν το αντιλαμβάνονται ακριβώς γιατί τα βιώματά τους δεν τους το επιτρέπουν , γι’αυτό άλλωστε δεν μπορώ να τους κατηγορήσω ευθέως.

Σίγουρα δεν λέω πως υπάρχει ένας σωστός τρόπος να ζει κανείς όπως προφανώς αντίστοιχα δεν υπάρχει λάθος τρόπος να ζει κανείς . Άλλωστε το σωστό και το λάθος σε θεωρητικά θέματα δεν είναι τίποτα παρά πεπερασμένες αντιλήψεις στον (αν)εγκέφαλο του καθενός . Ωστόσο , η χ - ύπαρξη, η y - αιτία , ο z - λόγος μας έφερε σε αυτό τον κόσμο για τον ν - λόγο και την κ - αιτία . Το να μην εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή αποτελεί μια αδικία , για την ακρίβεια μια ιστορική και μη αναστρέψιμη αχαριστία σε αυτό τον άγνωστο παράγοντα που δημιούργησε τον κόσμο και κατά συνέπεια και εμάς.

Όποιος κατάλαβε , κατάλαβε .

3 σχόλια:

astrodomime είπε...

"οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την ζωή και γενικά την καθημερινότητα σαν κάτι περιοδικό , σαν κάτι που θα συμβεί πολλές φορές στην ζωή τους"
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας ως μία ρουτίνα χαμένοι μέσα στην αναζήτηση μιας "Κυριακής", μιας αργίας, μιας ελπίδας για διαφυγή από τα μικρά και καθημερινά που τόσο μας "μιζεριάζουν" και μας τραβούν στον πάτο ενός ανιαρού αλλά τόσο ασφαλούς βάλτου.
Κι όμως,
έρχονται στιγμές σε κάποιους από εμάς* που ένας απλός πυρετός ή μία ανεξήγητη κούραση μας οδηγούν στην αναζήτηση της αιτίας
και η αιτία αυτή μας παραλύει
και βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι
που η βαλτωμένη παλιά μας καθημερινότητα φαντάζει Παράδεισος,
που κάθετι παλιό μικρό και καθημερινό γίνεται ο πιο μεγάλος μας πόθος...
εκεί είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία: όχι στο να μην εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή αλλά να αναπολούμε τη στιγμή που δεν εκμεταλλευτήκαμε.
*Με αφορμή την περίπτωση του μικρού
μου Γρηγόρη που ένα απλό σημάδι-πυρετός- αρκούσε για να αποκαλύψει κάτι πολύ σοβαρό-λευχαιμία.

E l i t i s είπε...

Συμφωνώ με αυτά που έγραψες και ο ίδιος ο τρόπος που τα έγραψες είναι πολύ όμορφος.

Ωστόσο σε καποιο σημείο λες: "εκεί είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία: όχι στο να μην εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή αλλά να αναπολούμε τη στιγμή που δεν εκμεταλλευτήκαμε" .

Νομίζω ότι το να αναπολούμε την στιγμή που δεν εκμεταλλευθήκαμε δεν είναι αδικία, είναι απλά μάταιο από την άποψη ότι δεν αλλάζει το παρελθόν. Αντιθέτως αν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι κάθε στιγμή είναι σημαντική , έχει την δυνατότητα στο μέλλον να κάνει πράγματα που δεν έκανε στο παρελθόν ακριβώς επειδή πριν ζούσε καταπιέζοντας τον ίδιο τον εαυτό του.

van είπε...

We all deserve to die...