Πεπερασμένες στιγμές και Σχετικότητα του Χρόνου

Μια συζήτηση πολύ πρόσφατα με ενέπνευσε να γράψω το παρακάτω κείμενο. Ήταν μια συζήτηση χωρίς αρχή , μέση και τέλος. Χωρίς πρόλογο,κατακλείδες και πίπες . Αφορούσε τον επαναπροσδιορισμό εννοιών άμεσα συνυφασμένων με την ύπαρξη και την σχετικότητα του χρόνου.





Καθημερινά πας στην δουλειά , την σχολή , το σχολείο . Μετά πας για αγγλικά , γαλλικά , ισπανικά , κορεάτικα , χορό , τένις , μπάσκετ, 5χ5 ,γλυπτική , ιππασία , να ξύσεις τα αρχίδια σου , να πιεις καφέ , ποτό, ποτά, να ξενυχτήσεις , να μεθύσεις , να γαμήσεις κτλ . Έχουν νόημα όλα αυτά ;

Όπως επίσης έχει νόημα να αναρωτιέσαι την σημασία του αν έχει νόημα να αναρωτιέσαι ; Για το τελευταίο είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι.

Αυτό για το οποίο η συνείδηση μου τελευταία όλο και πιο συστηματικά με πιέζει να χωνέψω είναι ότι την ζωή πρέπει να την αρπάξεις και να την στύψεις.Μόνο έτσι θα κατοχυρώσεις κάθε σταγόνα που μπορεί να σου προσφέρει. Όπως κατάφερε να κάνει και ο Joe Henry στο κομμάτι Sold. Με έναν επιτηδευμένο βήχα στο 4ο δευτερόλεπτο κατάφερε με μια στιγμή να δημιουργήσει ένα μεγαλείο . Μια εικόνα με άφθονο ουίσκι, τζάκι αναμμένο και καλή παρέα .





Δυστυχώς (ή ευτυχώς , όλα είναι σχετικά) , οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την ζωή και γενικά την καθημερινότητα σαν κάτι περιοδικό , σαν κάτι που θα συμβεί πολλές φορές στην ζωή τους(sic). Φέρονται μίζερα και μικροαστικά, συντηρητικά και δίχως νόημα μέσα στην κλεισούρα των τεσσάρων τοίχων και της γενικότερης μικρότητας . Για αυτούς , η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υποχρέωση , μια καταναγκαστική εργασία , με την θλιβερή σημασία ότι δεν το αντιλαμβάνονται . Και δεν το αντιλαμβάνονται ακριβώς γιατί τα βιώματά τους δεν τους το επιτρέπουν , γι’αυτό άλλωστε δεν μπορώ να τους κατηγορήσω ευθέως.

Σίγουρα δεν λέω πως υπάρχει ένας σωστός τρόπος να ζει κανείς όπως προφανώς αντίστοιχα δεν υπάρχει λάθος τρόπος να ζει κανείς . Άλλωστε το σωστό και το λάθος σε θεωρητικά θέματα δεν είναι τίποτα παρά πεπερασμένες αντιλήψεις στον (αν)εγκέφαλο του καθενός . Ωστόσο , η χ - ύπαρξη, η y - αιτία , ο z - λόγος μας έφερε σε αυτό τον κόσμο για τον ν - λόγο και την κ - αιτία . Το να μην εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή αποτελεί μια αδικία , για την ακρίβεια μια ιστορική και μη αναστρέψιμη αχαριστία σε αυτό τον άγνωστο παράγοντα που δημιούργησε τον κόσμο και κατά συνέπεια και εμάς.

Όποιος κατάλαβε , κατάλαβε .

Ψυχεδέλεια _ part sqrt(1234321)

Υπάρχουν στιγμές που κάθε σύμπαν αρχίζει να πιστεύει ότι είναι το μοναδικό.Αυτές οι στιγμές αποτελούν σημεία ενός μοναδιαίου κύκλου που τείνει να περιστρέφεται σε ένα χαοτικό σύστημα κατευθυντικών δυνάμεων.

Παρόλα αυτά η πεποίθηση αυτή του εκάστοτε σύμπαντος δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια έκφραση απόγνωσης για την ματαιότητα και την φύση του κόσμου. Ενός κόσμου που αμφιταλανεύεται ανάμεσα στη ύπαρξη και την ανυπαρξία , στην παράνοια και την αντι-ύλη.

Κάθε κόσμος όμως έχει παρόμοιες πεποιθήσεις . Για παράδειγμα πως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει την πληθώρα καταστάσεων και αλληλεπιδράσεων χωρίς να λάβει υπόψιν την σύγκρουση του τυχαίου με το αιτιατό ; Ή πως αλλιώς θα μπορούσε να συνδέσει στο μυαλό του το γεγονός ότι ενώ ο άνθρωπος εξελίσσεται διαρκώς , εντούτοις παραμένει ένα ανήμερο ζώο ; Ακόμα δυσκολότερα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους ή καλύτερα να διανοηθεί ότι κάθε πράγμα/έννοια/γεγονός/επιστήμη/κτλ μπορεί να οριστεί και ορίζεται μέσα στον ανθρώπινο νου , ο οποίος πιθανότατα είναι μια από τις εκατομμύρια εκφάνσεις ύπαρξης.

Άλλωστε ακόμα και το να ακούς ένα τραγούδι , το γαμημένο γεννάει καινούργιους κόσμους , κόσμους ικανούς να καταστρέψουν ότι έχει γνωρίσει κανείς μέχρι εκείνη την στιγμή. Και για να μην το κάνω πιο περίπλοκο το ζήτημα απ’ότι πάει να γίνει , κάθε στιγμή είναι μοναδική . Όμως ταυτόχρονα ανύπαρκτη και υπαρκτή .

Πάντα θεωρούσα το χάος σαν τον πιο ρεαλιστικό τρόπο αντιμετώπισης των πάντων. Αλλά ακόμα και αυτό ποτέ δεν κατάφερε να με βοηθήσει να βρω τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι πράττουν και αλληλεπιδρούν . Ο χρόνος από την άλλη, αποτελεί μια τίμια έννοια αν και μερικοί την έχουν θεοποιήσει . Έχει την ικανότητα να οριοθετεί τον ίδιο του τον εαυτό σε ένα κλουβί που ο ίδιος δημιούργησε , ωστόσο πασχίζει να πετύχει την καμπύλωσή του με λάθος τρόπο . Αγχώνει τους πάντες αλλά αυτό που τελικά καταφέρνει είναι κάθε στιγμή να σκοτώνει τον ίδιο του τον εαυτό.Και όχι δεν σκοτώνει εμάς . Εδώ εμείς 70+ χρόνια τον βλέπουμε να αυτοκτονεί , θα ήταν θρασύ από την πλευρά μας να πούμε ότι μας σκοτώνει .

Όσο για τον Θεό , πιστεύω ότι είναι μια επινόηση των ανθρώπων , όπως τα πάντα , όπως αυτό το κείμενο , τους νόμους του Νεύτωνα,του Einstein και τόσων άλλων . Γιατί εντάξει όλα αυτά εξηγούν κάποια πράγματα αλλά –μην το ξεχνάμε- πάντα στο πλαίσιο αυτών που μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος.Και δεν εννοώ αυτή την μαλακία που διαδίδουν πολλοί ότι χρησιμοποιούμε το 10% του εγκεφάλου και αν χρησιμοποιούσαμε το 64,29 % θα ανοίγαμε τρύπες στον χωροχρόνο και θα πηγαίναμε στην Ζουαζιλάνδη του 11ου αιώνα(sic) .. Αλλά μην έχουμε την ουτοπική ιδέα ότι έχουμε καταλάβει πολλά από το τι παίζει γύρω μας και γύρω από τα πάντα και το τίποτα .